Δεν κοινωνούμε "για το καλό", αλλά «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»

«Δοκιμαζέτω δέ άνθρωπος εαυτόν, και ούτως έκ του άρτου εσθιέτω και έκ του ποτηριού πινέτω» (Α' Κορ. 11, 28).

Πρέπει να κοινωνούμε. Αν δεν κοινωνούμε, τότε δεν είμαστε χρι­στιανοί. Τότε, δεν πρόκειται να προκόψουμε στην πνευματική, στην ενάρετη, στη χριστιανική και αγία ζωή. Αυτό είπε ό Κύριος κάποτε. Είπε: «Εάν μή φάγητε την σάρκα του υίού του άνθρώπου και πίητε αύτού το αίμα, ούκ εχετε ζωήν εν έαυτοίς» (Ίωάν. 6, 53). Και αν δεν προκόψουμε στη πνευματική ζωή, τότε, πώς μπορούμε να ελπίζουμε στη αιώνια ζωή; Όταν κοινωνούμε, δεν κοινωνούμε "για το καλό", αλλά κοινωνούμε «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Έτσι, όπως μας το λέγει ο λειτουργός ιερεύς τη στιγμή που μας κοινωνεί. Το ξαναλέμε: Πρέπει να κοινωνούμε. Πώς πρέπει, όμως, να κοινωνούμε; Με ποιές προϋποθέσεις;

Το πρώτο και κύριο είναι η Ιερά Εξομολόγησις. Αλλά εδώ είναι πού σκοντάφτουν οι περισσότεροι. Δύσκολον πράγμα γι’ αυτούς η εξομολόγησις. Συμφωνούν να κοινωνούν, και το κάνουν, αλλά όχι και να έξομολογηθούν. η Εξομολόγησις τούς φαίνεται βουνό. Τούς στεναχωρεί. και τούς στεναχωρεί, το Μυστήριο αυτό, γιατί προϋποθέτει ταπείνωση. Κι’ αυτοί, περισσότερο οι άνδρες, και λιγότερο οι γυναίκες, δεν μπορούν να ταπεινωθούν.

Κάποτε παρουσιάσθηκε ό Διάβολος στον Άγιο Μακάριο και του είπε: Ό, τι κάνεις, το κάνω. Νηστεύεις; και εγώ δεν τρώγω ποτέ. Κάνεις αγρυπνίες; Κι εγώ δεν κοιμούμαι ποτέ. Μόνο ένα πράγμα πού κάνεις εσύ, δεν μπορώ να το κάνω εγώ. Απόρησε ό Άγιος και με απορία, ρώτησε: Ποιό πράγμα είναι αυτό πού δεν μπορείς να το κάνεις; και ό Διάβολος απάντησε: Δεν μπορώ να ταπεινωθώ. Έ, αυτό το ίδιο, συμβαίνει και με αυτούς πού δεν εξομολογούνται. Δεν μπορούν να ταπεινωθούν. Όλες οι άλλες οι προφάσεις τους είναι παραμύθια. Κι όμως πρέπει να εξομολογηθούν! Χωρίς εξο­μολόγηση δεν μπορούν να κοινωνήσουν. Παρά ταύτα πολλοί πάνε και κοινωνούν ανεξομολόγητοι. Δυσ­τυχώς πάνε! Κάνουν όμως μεγάλο κακό στον εαυτό τους.

 Ό Απ. Παύλος σημειώνει όλες τις συνέπειες αυτών που κοινωνούν χωρίς πρώτα να εξετάσουν τον εαυτό τους. Πρώτη συνέπεια: «Ο εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει». Αυτό το «κρίμα» σημαίνει καταδίκη. «Κατάκριμα και κόλασιν εαυτώ επισπάται», όπως σημειώνει ό ερμηνευτής.

Δεύτερη συνέπεια: «Διά τούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι». Πολλοί από αυτούς πού κοινωνούν ανάξια αρ­ρωσταίνουν. 

Τρίτη συνέπεια: «Διά τούτο και κοιμώνται ικανοί» (Α' Κορινθ. 11, 28-30). Για τον ίδιο λόγο και πολλοί πεθαίνουν. Αυτό θα πη η λέξις «κοιμώνται».

«Ο ανεξομολόγητος άνθρωπος είναι όμοιος με έναν αβάπτιστον και είναι αδύνατον να σωθή. Και ανίσως ένας όπου απέθανεν εάν μεν και επρόφθασε να εξομολογηθή και ας μη κοινώνησεν είναι ελπίδα εις αυτόν. Εάν δε και δεν εξομολογηθή, ας κοινωνήσει όσες φορές θέλει, τίποτες δεν ωφελείται, μάλιστα βλάπτεται, επειδή και κοινωνεί ανάξια και αλλοίμονον εις αυτόν. Πρώτον πρέπει να γίνεται η εξομολόγησις, έπειτα η Αγία Κοινωνία. Πρώτον να πλύνωμε και να καθαρίσωμεν το αγγείον και ύστερα να βάλωμεν το πολύτιμον πράγμα μέσα».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Το δεύτερο είναι η πίστις. Πρέπει να πιστεύουμε ακράδαντα στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. να πιστεύουμε απόλυτα ότι αυτό πού κοινωνούμε είναι σώμα και αίμα Χριστού. Στα απλά στοιχεία τού άρτου και οίνου είναι μυστικώς παρών ό Θεάνθρωπος Ιησούς. Υπό τα είδη τού άρτου και τού οίνου είναι αυτό το Σώμα και Αίμα του Χριστού. «Ερωτάς, λέγει, ό Ιωάννης ό Δαμασκηνός, πώς ό άρτος και ό οίνος γίνεται σώμα και αίμα Χριστού. Καγώ σοί λέγω: «Πνεύμα Άγιον έπιφοιτά και ταύτα ποιεί».

Τρίτο έρχεται η αγάπη. Η ώρα της θείας Κοινωνίας να είναι για μάς αγωνία. Μια λαχτάρα. Μια προσμονή. Η πιο όμορφη προσμονή. Να φλέγεται η ψυχή μας, έντονα από τον πόθο και τη νοσταλγία για τη μυστική συνάντηση με τον Νυμφίο της Χριστό. να καίεται η καρδία μας από την φλόγα της άγάπης μας στον Ιησού. Σαν εκείνο τον μακάριο, τον Ιγνάτιο τον Θεοφόρον. Αγαπούσε πολύ τον Κύριο ό άγιος εκείνος πατήρ. Έγραφε: «Εκείνον ζητώ, τον υπέρ ημών άποθανόντα  εκείνον θέλω, τον δι’ ημάς αναστάντα... Άρτον Θεού θέλω, ό έστι σάρξ Ιησού Χριστού και πόμα θέλω το αίμα αυτού, ό έστιν άγάπη άφθαρτος». Από μιά τέτοια άγάπη λείπουν ποτέ τα δάκρυα; Γι’ αυτό έγραφε ό Συμεών ο Στουδίτης: «Αδελφέ, άνευ δακρύων μή κοινωνείςης ποτέ». Έτσι πρέπει να κοινωνούμε. Έτσι, όπως άλλωστε το λέει και μιά ευχή: « Έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ήλλοίωσας τώ θείω σου ερωτι...».

Τέταρτο ακολουθεί η νηστεία. Αλλά νηστεία, όμως, όχι μόνο από κρέας και από όλα τα αρτύσιμα φαγητά, αλλά από όλα τα πράγματα. Νηστεία από άσχημα θεάματα, απρεπή ακούσματα, από κακές σκέψεις, από τη φλυαρία, από πειράγματα και αισχρόλογα. Νηστεία ολοκληρωτική. Είπαμε. Νηστεία από όλα τα πράγματα. και το τελευταίο είναι η σεμνότης. Είναι βασικό και φανερώνει τι βαρύτητα δίδει ένας χριστιανός και μια χριστιανή στο Μυστήριο της θείας Κοινωνίας. Σεμνοί πρέπει να είναι οι νέοι και οι άνδρες. Άλλά, ιδιαίτερα, σεμνές πρέπει να είναι οι νέες και οι γυναίκες. Ας το καταλάβουν οι χριστιανές γυναίκες ότι ένας και μοναδικά πρέπει να ρυθμίζει όλες τις λεπτομέρειες της ζωής τους. Και αυτός ο ένας είναι ο Κύριος. Άλλος κανείς, το τονίζω αυτό. Άλλος κανείς. (Οδηγίες για τη νηστεία δίνει και ο κάθε πνευματικός ανάλογα με τον άνθρωπο που έχει μπροστά του. Γι' αυτό είναι επίσης σημαντική η εξομολόγηση.)

Αυτά προ της θείας Κοινωνίας. Αλλά μετά από αυτήν; Μετά! Τί κάνουμε όταν μέσα στο σπίτι μας έχουμε κάποιον επίσημο επισκέπτη και φιλοξενούμενο; Τότε δεν ακούεται μιλιά στο σπίτι. Τότε άνδρας, γυναίκα, παιδιά, νύφη, πεθερά, όλοι είναι μέλι και γάλα. Τότε όλοι τους είναι γελαστοί, ευγενικοί, εξυπηρετικοί. Άψογη η συμπεριφορά τους σε όλα. Αλλά τί είναι αυτός ο οποιοσδήποτε επίσημος επισκέπτης μπροστά στον Ουράνιο επισκέπτη, το Χριστό, που παίρνουμε με τη Θεία Μετάληψη και τον φιλοξενούμε μέσα στην ψυχή μας;

Ξέρετε τί γινόμαστε με τη Θεία Κοινωνία; Γινόμαστε Χριστοφόροι, Θεοφόροι. Γινόμαστε Άγιον Ποτήριον. Αφού μέσα μας έχουμε το αίμα τού Κυρίου. Γινόμαστε Άγιο Δισκάριο, αφού μέσα μας πήραμε το σώμα Του. Είμαστε ένα Αρτοφόριο. Είμαστε Αγία Τράπεζα. Είμαστε Ναός Θεού. Έπειτα ο Ιησούς δεν έρχεται στην ψυχή μας για μια και δυο ώρες, όπως ένας άνθρωπος επισκέπτης. Ό Ιησούς έρχεται και γίνεται ένοικος της ψυχής μας. Αυτό λέμε σε μια από τις ευχές της Θείας Μεταλήψεως, πού πρέπει οπωσδήποτε να διαβάζουμε προτού κοινωνείςουμε. «... Γενοίμην οικός σου τη των μυστηρίων μεθέξει τών ιερών, ένοικόν σε εχων, συν Πατρί και Πνεύματι, ευεργέτα πολυέλεε». Πρέπει να ντυνόμαστε, να σκεπτόμαστε, να μιλάμε, να συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας, όπως το θέλει ο Θείος Νοικάρης μας.

«Οδηγός πνευματικής σωτηρίας»

Ό,τι καλύτερο μπόρεσα να βρω για την προετοιμασία για τη Θεία Κοινωνία. Να συμπληρώσω και την Ακολουθία της Θείας Μετάληψης και της Θείας Ευχαριστίας πριν και μετά τη Θεία Κοινωνία.