Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Μητροπολίτης Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος: "Οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία"


πόσπασμα π τν μιλία " θεραπεία π τν ρρώστια το Φαρισαϊσμο"
Α
το ο νθρωποι ν ξέρετε, ο θρσκοι νθρωποι εναι τ πι πικίνδυνο εδος μέσα στν κκλησία. Ατο ο θρσκοι νθρωποι εναι πικίνδυνοι. Θες ν μς φυλάει π'ατούς. λεγε νας γιορείτης ταν καμνα μία φορ λειτουργία κα λέγαμε «Κύριε σσον τος εσεβες» λέει στειευόμενος «Κύριε σωσον μς π τος εσεβες» δηλαδ Θες ν σ φυλάει π τος θρήσκους νθρώπους, διότι θρσκος νθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη ποία οδέποτε εχε προσωπικ σχέση μ τν Θεό. πλς μόνον κάμνει τ καθήκοντα τς πέναντί Του, λλ καμι σοβαρ σχέση δν εχε γι ατ κα Θες δν λέει ατν τν νθρωπο τίποτε. Κα σς μολογ κα γ π τν πείρα μου τι δν εδα χειρότερους χθρούς της κκλησίας π τος θρήσκους νθρώπους.


ταν παιδι θρήσκων νθρώπων πο μεσ' τν κκλησία κα παπάδων κόμα κα θεολόγων κα νθρώπων πο κάνουν τος θρήσκους κα τος πολλος δοκίμασαν τ παιδιά τους ν γίνουν μοναχο ερες ατο ο νθρωποι γιναν χειρότεροι κα π δαίμονες. ξανέστησαν ναντίον τν πάντων. γιναν ο χειρότεροι χθρο τν νθρώπων. Θυμμαι γονες πο φερναν τ παιδι τος ες τς μιλίες κα ταν τ παιδ τος κάποια στιγμ καμε να βμα παραπάνω γιναν ο χειρότεροι νθρωποι πο λεγαν τ χειρότερα λόγια.  Κα γ τος λέω:  μ σ φερες τ παιδί σου στν μιλία, δν τ φερα γώ.  Κα μία φόρα επα σ ναν πατέρα ταν βλεπα τι κόρη το ,τέλος πάντων, εχε ζλο στν κκλησία το λέω: Κοίταξε μν τν ξαναφέρεις στν μιλία. Μν τν ξαναφέρεις ν τς μιλήσω διότι κόρη σου θ γίνει μοναχ κα....
 αριο θ σο φταίω γώ.  χι πάτερ μου, λίμονο, μες σ λατρεύουμε. Κα γινε κόρη το μοναχ φτ χρόνια κα δν μο μιλ κόμα. νθρωποι πο δν χαναν μιλία, τσι,  δν χαναν μιλία. ταν πάντοτε ο πρτοι. μιλίες, γρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γ τ πάντα. Κα φερναν κα τ παιδιά τους κα ταν ρθεν ρα πο τ παιδ τος μέσα στν λευθερία του, τέλος πάντων, ποφάσισε ναν δικό του δρόμο τότε ο νθρωποι ατο γιναν τελείως στ ντίθετο στρατόπεδο κα πέδειξαν τι γι ατος Χριστς δν εχε μιλήσει ποτ μς τν δική τους τν καρδιά. πλς ταν θρσκοι νθρωποι. Γι ατ ο θρσκοι νθρωποι εναι τ πι δύσκολο εδος μεσ' τν κκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι . Ατο ο νθρωποι καμι φορ δν θ θεραπευθον. Γιατί νομίζουν τι εναι κοντ στν Θεό. ν ο μαρτωλοί, ξέρω ΄γ, ο χαμένοι ς πομε, τσι, ατο ξέρουν τι εναι μαρτωλοί. Γι ατ Χριστς επε τι ο τελνες κα ο πόρνες θ πν στν Βασιλεία το Θεο, ν επε στος Φαρισαίους: σες, σες πο εσαστε θρσκοι δν θ πάτε ποτ στν Βασιλεία το Θεο. Γιατί οδέποτε λόγος το Θεο λλαξε τν καρδιά τους. πλς ρκονταν στν τήρηση τν θρησκευτικν τύπων.

τσι λοιπν μες ς προσέξουμε τν αυτόν μας ν καταλάβομε τι κκλησία εναι να νοσοκομεο πο μς θεραπεύει μς κάνει ν γαπομε τν Χριστν  κα γάπη το Χριστο εναι μία φλόγα πο νάβει μεσ' τν καρδιά μας κα ν ξετάζομε τν αυτό μας ἐὰν βρισκόμαστε στν γάπη το Θεο. Ἐὰν βλέπομε μέσα μς λες ατς τς κακίες κα τς νιδιοτέλειες κα τς πονηρίες τότε πρέπει ν νησυχομε.  Γιατί δν εναι δυνατ Χριστς ν εναι μέσα στν καρδιά μας κα ν 'μαστε γεμάτοι ξύδι.

Π
ς εναι δυνατ ν προσεύχεσαι κα ν εσαι γεμάτος χολ ναντίον το λλου νθρώπου. Πς εναι δυνατ ν διαβάζεις τ εαγγέλιο κα ν μν δέχεσαι τν δερφό σου. Πς εναι δυνατ ν λς χω τόσα χρόνια στν κκλησία, χω τόσα χρόνια πο 'μαι μοναχς κληρικς τιδήποτε κα μως τ λφα τς πνευματικς ζως πο 'ναι γάπη. Πο 'ναι τ ν  πομένεις τν δερφό σου, ν κάνεις λίγο πομον μ τ ν μν τ δέχεσαι σημαίνει τίποτα δν καμες. Τίποτα πολύτως τίποτα. Τίποτα πολύτως. δ Χριστς φτασε στ σημεο ν πε γι τς παρθένες κενες τι δν εχε καμι σχέση μαζί τους. Τος πέταξε ξω π τν νυμφώνα παρ' λα πο 'χαν λες τς ρετς γιατί δν εχαν τν γάπη. Διότι θελε ν τος πε τι μπορε ν χετε ρετς ξωτερικς , μπορε ν μείνατε παρθένες, μπορε ν κάματε χίλια πράματα λλ δν κατορθώσατε τν οσία ατο πο εχε σημασία π' λα. Ἐὰν ατ δν τ καταφέρεις τί τ θέλεις τ λλα λα; Τί τ θέλω γ τώρα ν τρώω λάδι σήμερα κα δν τρώω λάδι. Μπορε ν μν τρώω λάδι ,ς πομε κα ν τρώω τν δερφό μου π τ πρω ς τ νύχτα. λεγαν ες τ γιο ρος λέει μν ρωτς ν τρώω ψάρι. Τν ψαρ ν μν φαες κα ψάρι φάε. τν λαδ ν μν φαες κα φάε μία σταξι λάδι. Τ ν φάεις τν λλον π τν γλώσσα εναι πολ χειρότερο π τ ν φς μία κουταλι λάδι. Κα μως στέκομεν κε . Τρμε λάδι, δν τρμε λάδι, τρμε ψάρι, δν τρμε ψάρι. Ξέρω ‘γ βούτηξε τ κουτάλι στ λλο φαγ κα μπορε ν τσακωθομε κε, ν σκοτωθομε μ τν λλον νθρωπο γιατί βούτηξε τ κουτάλι προηγουμένως σ ναν λλο φαΐ. Καταλαβαίνετε πόσο γελοία εναι τοτα τ πράγματα κα μς κοροϊδεύουν κα ο δαίμονες λλ κα ο νθρωποι πο εναι κτς κκλησίας. Κα ταν μπαίνουν κοντά μας ντ ν βλέπουν τος νθρώπους τς κκλησίας μεταμορφωμένους σ Χριστ ησο, ν 'ναι γλυκς νθρωποι κα ν'να ριμοι νθρωποι, σορροπημένοι, λοκληρωμένοι νθρωποι, νθρωποι γεμάτοι ρμονίας ς πομε μέσα τος μς βλέπουν δυστυχς μ λα ατ τ πάθη μας κα λες κενες τς ξινίλες μας κα λένε:  E, ν γίνω τσι;  Καλύτερα ν μο λείπει.

σ πο πς στν κκλησία τί σ φέλησε κκλησία; πως λέγαμε χτς πγες στ προσκυνήματα,  εδες τος πατέρες, εδες τ για λείψανα, εδες τ γιον ρος, τν Παναγία τς Τήνου λα ατ πήγαμε, ρθαμε. Ποι τ φελος τελικ π λα ατ τ πράγματα; Μεταμορφώθηκε καρδιά μας;  Γίναμε πι ταπεινο νθρωποι; Γίναμε πι γλυκς νθρωποι; Γίναμε πι πραες νθρωποι ες τ σπίτι μας ες τν οκογένειά μας στ μοναστήρι μας; Ξέρω ‘γ κε πο ργαζόμαστε. Ατ χει σημασία. Ἐὰν δν τ καταφέραμε ατ τ πράγματα τουλάχιστον ς γίνομεν ταπεινοί.  Μέσα π τν μετάνοια. ς γίνομαι ταπεινοί. Ἐὰν οτε κα ατ τ καταφέραμε τότε εμαστε ξιοι πολλν δακρύων, τσι. Εμαστε γι κλάματα. Διότι δυστυχς χρόνος περν κα χάνεται κα μες μετρομε χρόνια.

λεγε γέρων Παίσιος ταν τν ρωτοσαν: Γέροντα πόσα χρόνια χεις σ στ γιο ρος;  Λέει:  γ ρθα τν δια χρονι πο ρθε τ μουλάρι το γείτονα. γείτονας το γερτος εχε να μουλάρι κα ξέρετε στ γιο ρος κάθε κελ χει κα να ζο, να μουλάρι  πο κουβαλον τ πράγματά τους. Ε, τ ζο ατ ζε πολλ χρόνια δν γοράζεις κάθε μέρα μουλάρια, εναι κριβά. Λοιπόν, τν χρονι πο ρθα γ λέει στ γιο ρος γόρασε κα γείτονας τ μουλάρι του. χομε τ δια χρόνια στ γιο ρος, λλ τ καημένο κενο μεινε μουλάρι κα γ τ διο μεινα. Δν λλαξα. Λοιπν λέμε πολλς φορς γ χω σαράντα χρόνια κα τ λέμε μες ο παπάδες κα ο καλόγεροι ατ τ πράγματα. χω σαράντα χρόνια στ μοναστήρι. Μ τ χρόνια εναι ες βάρος σου. Θες θ σο πε: Σαράντα χρόνια κα κόμα δν κατάφερες ν γίνεις τίποτα; χεις σαράντα χρόνια κόμα θυμώνεις, κόμα κατακρίνεις, κόμα ντιλογες, κόμα ντιστασαι, κόμα δν ποτάσσεσαι;  χεις σαράντα χρόνια κα δν μαθες τ λφα, τ πρτο πράγματα τς μοναχικς ζως τς χριστιανικς ζως; Τί ν κάμω τ χρόνια σου; Τί ν σ κάμω ν χεις πενήντα χρόνια μ ψωμολογσε  κα δν μπορες ν παντήσεις στν λλον μ ναν καλό του λόγο. Τί ν κάμω λα ατ τ πράγματα.


1 σχόλιο: