Ιανουάριος 2008
Μια προσέγγιση στη γενική διδακτική του οργάνου (Α' μέρος)
Παπικινός Σπύρος , φλαουτίστας 
Είναι γνωστή η μεγάλη άνθιση και εξάπλωση της μουσικής του φλάουτου, κυρίως κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα. Σ' αυτό συνέβαλε ασφαλώς η παρουσία και η καλλιτεχνική δραστηριότητα μεγάλων φλαουτιστών και δασκάλων όπως οι: M.Moyse, Ph. Gaubert, M.Debost, H.M.Linde, S.Gazzelone, P.Y. Artaoud, κ.α. Η προσωπικότητα όμως που επέδρασε αποφασιστικά σε αυτή την άνθιση είναι αναμφίβολα αυτή του J.P. Rampal (1922-2000). Αυτός ανέσυρε, επιμελήθηκε, έπαιξε και ηχογράφησε ένα τεράστιο αριθμό έργων της Baroque, της κλασσικής και της ρομαντικής μουσικής αλλά και υπήρξε η αιτία να γραφούν- κυρίως για αυτόν- έργα για φλάουτο από σημαντικούς σύγχρονους συνθέτες.
Έτσι λοιπόν, με τις συνθέσεις των μεγάλων δημιουργών από την εποχή του Baroque μέχρι σήμερα αλλά και με τη δράση των μεγάλων φλαουτιστών- στους οποίους όλοι οι περί το φλάουτο χρωστάμε πολλά- το φλάουτο ευτύχησε να διαθέτει ένα πλούσιο ρεπερτόριο τόσο σε έργα (μουσική για φλάουτο σόλο, φλάουτο- πιάνο, κονσέρτα, μουσική δωματίου κτλ.) όσο και σε παιδαγωγικό υλικό (ασκήσεις, σπουδές). Θα ήταν σημαντική παράληψη και ασέβεια αν δεν ανέφερα ότι, μέσα σε αυτό το θησαυρό που μας άφησαν παρακαταθήκη οι μεγάλοι συνθέτες και οι δάσκαλοι του φλάουτου, σημαντική συνεισφορά έχουν και άξιοι Έλληνες συνθέτες με έργο τόσο αξιοπρόσεκτο όσο και πρωτότυπο. Μπροστά σε αυτήν την πληθώρα ο δάσκαλος του φλάουτου καλείται να επιλέξει και να κατατάξει την ύλη, να την προτείνει και να την διδάξει στον μαθητή. Και είναι σημαντικό και επιβεβλημένο, πολλές φορές, να επιλέξει ποια έργα θα προτείνει σε κάθε μαθητή ξεχωριστά, ανάλογα με την περίπτωση, με στόχο πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα που είναι η κατά το δυνατόν άρτια και ολοκληρωμένη τεχνική και μουσική εκπαίδευσή του.
Το σημείο αυτό είναι πιστεύω ιδιαίτερα κρίσιμο και ουσιαστικό για την πορεία και την εξέλιξη του μαθητή. Μολονότι ο δάσκαλος φαντάζει σαν το "κέντρο της τάξης", απεναντίας το κέντρο αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο ο μαθητής. Ο κάθε μαθητής ξεχωριστά. Είναι λοιπόν απαραίτητο από την πλευρά του ο δάσκαλος να ανιχνεύσει τους λόγους, τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν το μαθητή στη τάξη, να προσεγγίσει την προσωπικότητά του και στη συνέχεια και στην πορεία της διδακτικής διαδικασίας να δει και να συνδιαμορφώσει μαζί του τις μουσικές κατευθύνσεις και τους στόχους του.
Είναι αλήθεια ότι καθένας πορεύεται μέσα στην αντικειμενική κοινωνική και εν προκειμένω μουσική πραγματικότητα, σύμφωνα με τις ικανότητες και το ταλέντο του. Αλλά ποιος είναι εκείνος που θα "μετρήσει" και με ποια κριτήρια το ταλέντο του μαθητή; Και σε τελική ανάλυση τι είναι το ταλέντο;
Έχουμε συχνά όλοι μας βρεθεί μπροστά σε ικανότατους μουσικούς, έχουμε ακούσει εντυπωσιακούς δεξιοτέχνες, ανθρώπους που διαθέτουν "φωτογραφική" μουσική μνήμη που όμως πέρα από τον εντυπωσιασμό δεν μπόρεσαν να μας συγκινήσουν στο ελάχιστο. (Η τέχνη άραγε έχει σχέση με τη συγκίνηση;) Το παίξιμό τους μας άφησε αδιάφορους έως και απογοητευμένους. Πού βρίσκεται λοιπόν το ταλέντο; Και για να χρησιμοποιήσω την έκφραση γνωστού μουσικολόγου "Και η μουσική πού είναι;" Φυσικά, δεν είμαι εδώ ούτε είμαι ο πιο αρμόδιος για να δώσω απάντηση. Έτσι και αλλιώς θεωρώ ότι η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.
Πηγή: http://www.classicalmusic.gr/features/print.php?id=1499
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου